Przedpremierowo! "Stajnia pod lasem" Elżbiety Pragłowskiej

„Stajnia pod lasem”

Autor: Elżbieta Pragłowska

Kategoria: literatura obyczajowa

Wydawnictwo: Novae Res

Stron: 182

Co może się wydarzyć, kiedy pasja stanie się obciążeniem? Pasją bohaterki  są konie, które dają jej spokój ducha i tak potrzebną równowagę. Zaciekawił mnie opis, a okładka sprawiła, że zapragnęłam ją mieć na swojej półce, gdyż często sięgam po książki, które zawierają w sobie tematykę koni. Te piękne stworzenia napawają mnie zachwytem. Swoją gracją i wdziękiem poruszają serca innych. Te wyjątkowe zwierzęta mają zdolność uspokojenia. Na ich grzebiecie można poczuć się wolnym i beztroskim, a mądrością dorównują nam, a czasem nawet przewyższają.

Miałam co do tej książki, wydaje mi się, zbyt wiele wymagań, jednak nieco się rozczarowałam. Nie poczułam klimatu ani magii powieści. Cały czas czekałam, aż akcja nabierze powera, którego tak bardzo jej brakło. Powiem szczerze, że uczucia, które się pojawiły wraz z emocjami wydały mi się takie wyblakłe, czy takie bez wyrazu, kompletnie ich nie czułam. Nie potrafiłam się wczuć w lekturę i cieszyć się tą historią. Miejsce, jakie wybrała sobie bohaterka na stajnię wydaje się wręcz magiczne, ale w mroźne dni, zamienia się w ponurą krainę. Poczułam tę ponurość każdego poranka, który opisywała autorka i muszę przyznać, że mi także nie chciałoby się wstawać.

Praca w stajni nigdy się nie kończy, bo zawsze jest coś do zrobienia. Jednakże intrygi, plotki, a także grupki, które tam krążą dość skutecznie zniechęcają właścicielkę stajni, która nie lubi ich. Kobieta czuje się staro, a także nieatrakcyjnie, gdyż całe dnie spędza w swoim ukochanym miejscu, które zabiera jej każdą cząstkę energii i odbiera pomału radość ze spełnionego marzenia. Kobieta upaja się widokiem oraz obecnością koni, ale sama nie chce wsiąść na grzbiet tych rumaków.

„Żadna godzina życia nie została zmarnowana jeśli spędziło się ją w siodle” — W. Churchill

Bohaterka zmagała się za granicą z problemami emigrantów, jakimi były niedopasowanie do kraju, otaczających ją ludzi. Trudno jest zaczynać od nowa w zupełnie obcym miejscu nie znając dobrze języka i zdając sobie sprawę, że praca nie jest taka, o jakiej się marzyło. Czy rzeczywiście tylko za granicą można zaznać szczęścia, a także życia, które wydaje się wymarzonym? Depresja emigrancka dopada w najmniej oczekiwanym momencie, a idealne życie staje się udręka. Powroty do ojczystego kraju wcale nie są takie łatwe, jak można by było się spodziewać.

Kobieta zmaga się nie tylko z niechęcią, a wręcz wypaleniem jeżeli  chodzi o jej spełnione marzenie, lecz również ze swoim małżeństwem, które sypie się kawałek po kawałku. Brak zrozumienia drugiej osoby powoduje rozdrażnienie, konflikty, a często także zdradę, bo człowiek potrzebuje wsparcia i zrozumienia, więc jeśli nie znajdzie tego w gronie najbliższych mu osób, zaczyna szukać gdzieś indziej. Każdy z nas ma prawo się zgubić, zbłądzić z obranej drogi. Nikt nie jest idealny, ale jeśli zaakceptujemy swoje niedoskonałości to śmiało można powiedzieć, że jest się w pewnym stopniu idealnym. Bohaterka wraz ze swoim mężem przechodzi kryzys, z którym oboje niezbyt dobrze sobie radzą, a mieszkając osobno pogłębiają swój problem. Samotność, jaka zawitała w ich życiu staje się nie do zniesienia dla obojga. Wżera się w ich życie i zasnuwa mgłą całą radość i zdrowy rozsądek.

Postacie, które poznaje czytelnik powodują różne odczucia, a zwłaszcza postać Vadima i jego córki Olgi, których nie rozumiem, ale przez swoją próżność Olga stała się dla mnie nieznośna. Nie zrobiła dobrego wrażenia i poczułam do niej nawarstwiającą się niechęć. Natomiast postać Romana zadurzyła mnie. Powiem, że miłość zaskakuje każdego człowieka w najmniej spodziewanym momencie ich życia, ale czy będziemy na nią gotowi, gdy nie potrafimy jeszcze zapomnieć i zamknąć rozdziału z poprzednią? Co się stanie jeśli nie będziemy potrafili wybrać jednej ze stron? Gdy mąż będzie próbował odzyskać względy żony, czy to mu się uda? Czy kobieta podąży ścieżką Romana, czy jednak pogodzi się z małżonkiem?

Książka wzbudziła we mnie niezbyt dobre wrażenie, gdyż mimo pokładanych w niej nadziei, zawiodła. Lektura nie porwała mnie w obroty, zabrakło mi powera, a także uczuć, które sprawiłyby, że książka swą historią porwie czytelnika do reszty. Bądź co bądź były tutaj emocje, ale nie potrafiłam ich odebrać, ponieważ wydały mi się wyblakłe, jakby im brakowało mocy. Autorka porusza ważne tematy. Tematy, które nie są wcale takie łatwe, tematy ludzi zmagających się z różnymi problemami, których często gęsto nie są w stanie przezwyciężyć w pojedynkę. Do tej lektury zwiódł mnie opis wraz z okładką, ale niestety nie czułam jej magii. Autorka pokazała w swej książce poważne problemy współczesnego świata, gubiąc po drodze emocje, które nie były dość żywe i wyraziste. Moja przygoda z tą książką się skończyła, ale Wasza może się zacząć. „Stajnia pod lasem” poruszając kluczowe sprawy i tym samym zmuszając do refleksji. Co się stanie z bohaterami? Co się stanie z Romanem, z małżeństwem bohaterki, ze stajnią? Tego dowiecie się czytając „Stajnię pod lasem”.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Novae Res.

Do poczytania, Amigo

Arystokratka J.

Książka została zrecenzowana w ramach współpracy barterowej.