Przedpremierowo zabieramy was w magiczne rejony, czyli "Damaris. Powrót czarodziejki"!

„Damaris. Powrót czarodziejki”

Autor: Angelika Psarska

Kategoria: fantastyka

Wydawnictwo: Novae Res

Stron: 326

Cześć, kochani! Na dziś mam dla Was książkę Angeliki Psarskiej pt. „Damaris. Powrót czarodziejki”. Przede wszystkim zaintrygowała mnie okładka, która przyciąga do siebie jak magnes. Jest owiana tajemnicą oraz magią, aż kipiącą z całej powieści. Wiązałam z tą pozycją spore oczekiwania, które na szczęście zostały spełnione. Przeczytałam ją jednym tchem. „Damaris. Powrót czarodziejki” pochłonęła mnie bez reszty. Autorka ma lekki styl, dzięki czemu całość czyta się w oka mgnieniu. To moja pierwsza spotkanie z Angeliką, lecz na pewno nie ostatnie. Zanurzyłam się po same końce i nie mogę się otrząsnąć.

Świat fantasy? Która z dziewcząt nie marzyła kiedyś, by choć na chwilę zostać czarodziejką, władać potężną magią? Magiczny świat potrafi być niezwykły, wręcz niesamowity, ale niestety bywa również pełen czyhających na każdym kroku niebezpieczeństw. Kusi swym pięknem i zamyka w swych szponach. Uwielbiam magię i stworzenia nie z tego wymiaru. Każdy z nas inaczej sobie wyobraża taki świat pełen nadnaturalnych istot, a „Damaris. Powrót czarodziejki” to właśnie eksplozja dwóch wymiarów. Spotkałam w tej lekturze nie tylko magów czy czarodziejki, ale także likantropi, które tak bardzo uwielbiam. Nie pałam sympatią do krwiopijców, jednak muszę przyznać, że autorka wykreowała je w taki sposób, który od razu przypadł mi do gustu. Szczególnie polubiłam Richarda Van Dricka, króla wampirów. Emanowała od niego taka władza, którą dało się wyczuć, wkraczając do akcji wraz z nim.

„Podobno sny są odzwierciedleniem naszej duszy”

W każdej książce znajdziemy postaci, które są nam bliskie albo te, które skradły nam serca. I właśnie tu znalazłam takiego bohatera, a mianowicie Raphaela, Łowcę Damaris. Od pierwszych stron pokładałam się ze śmiechu oraz podziwu, który kierowałam w stronę Łowcy. Uwielbiam dialogi pomiędzy dwojgiem głównych bohaterów, Damaris i Raphaela. Ta parka to istne przeciwieństwa, które co rusz sobie dogryzały czy robiły coś na złość. Łowca zręcznie operuje ironią i sarkazmem tak jak bronią. Angelika stworzyła świat, w którym zanurzyłam się po same koniuszki i nie potrafię z niego wyjść. Przeżywałam to samo co Damaris i Raphael. Razem z Łowcą odbierałam ataki wrogów, czy broniłam czarodziejki. Czułam ból, strach, bezradność czy niepokój. Odzwierciedlałam te same emocje co nasze główne postaci.

„To nie grzech pamiętać, grzechem jest to, że pozostawiamy trupy razem ze sobą i błądzimy gdzieś tam, zamiast ratować tych, którzy pozostali”

Postać, która do tej pory mnie intryguje, jest Damaris. Czarodziejka skrywa przed swoim Łowcą wiele tajemnic. Gdy czytałam opis kobiety, zwróciłam szczególną uwagę na jej oczy. Jak dla mnie spojrzenie bohaterki i spojrzenie pani z okładki idealnie do siebie pasuje. Są hipnotyzujące, zawierają w sobie skrywaną magię, historię, która oplata kobietę jak sidła. Damaris często podejmuje lekkomyślne i nieodpowiednie decyzje. Zwykle to Łowca przypomina jej o tym, że on też ma w różnych sytuacjach swoje zdanie. Bohaterka wie o słuszności jego słów, ale nie przyznaje się do tego głośno.

„Przeszłość to również piekło, kara”

Szczególnie ważną rolę odgrywają retrospekcje, dzięki którym poznajemy przeszłość bohaterów. Odbywałam każdą podróż we wspomnienia z Damaris, a także z Raphaelem. Wspomnienia pozwoliły mi zgłębić wydarzenia, które wykreowały pewne cechy u postaci. Patrzyłam w przeszłość, tak bardzo nie dającą o sobie zapomnieć na ani moment. Historia, która odgrywała się przede mną, niekiedy budziła grozę, a innym razem gniew.

„Pomyśl o harmonii, o tym, że aby pojawiło się, musi istnieć mrok”

Czy istnieje według magów czarna magia? Oczywiście, ale jest zbyt niebezpieczna. Niestety, jeżeli ktoś ma słabą wolę, może szybko ulec pokusie, by sięgnąć po zakazany owoc. Nie istnieje światłość bez mroku. Musi być harmonia, równowaga pomiędzy światłem a ciemnością. Nie ma jednego bez drugiego. Istnieją razem i tworzą ze sobą spójną całość. Gdy jednak mrok zagości w sercu na dłużej, ciężko się go stamtąd pozbyć, a ból przy tym jest potworny. Blizny pozostają na lata, są przypomnieniem tego, co się dokonało.

„Ale zapomnieliście, że przecież oni ofiarowali wam najcenniejszą ze wszystkich rzeczy tego świata — duszę. A tego nie da się przebaczyć…”

Kolejną postacią, którą także polubiłam jest Adria. W pamięci szczególnie zapadł mi jej specyficzny humor. Jest oddaną, niesamowitą przyjaciółką Damaris. Gdy trzeba stawić czoło wrogom, wychodzi pierwsza, aby pomóc. Ostatnim bohaterem jest przywódca likantropi, Casmir. Władczy, arogancki i pewny siebie mężczyzna. Wypełnia sobą całą przestrzeń, jest równie niebezpieczny co sam król wampirów. Imponuje mi swoją siłą i władzą. Są to cechy typowego bad boya oraz samca alfa. Długo wyczekiwałam fragmentów, w których będzie występować wilcza wataha. To jedne z tych scen, które zapadły mi w pamięci najbardziej.

„Niestety sekrety muszą pozostać sekretami. Inaczej nie byłoby zabawy”

Powiem Wam, że jest to obowiązkowa lektura dla tych, którzy uwielbiają świat fantasy i magii. Gorąco polecam tę pozycję! Moja przygoda z Damaris dopiero się rozpoczęła, ale jestem pewna, że będzie długa, cudowna i rzekłabym, że oczywiście magiczna. Z niecierpliwością oczekuję kolejnych ksiąg. Zakończenie trzyma w napięciu i wywołuje kaca książkowego, który przeminie, gdy dorwie się do następnego tomu. Jeżeli jesteście zainteresowani, to koniecznie sięgnijcie po nią. Naprawdę warto! Autorka poruszyła moimi emocjami i to każdą, a to dosyć ciężko zadanie. Czekam na kolejne przygody Damaris i Raphaela!

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Novae Res.

Do poczytania, amigo!

Arystokratka J.