Przedpremierowo pierwszy patronat. Demony, apokalipsa i ciasteczka, czyli "Tylko Żywi Mogą Umrzeć!" debiutującej D.B. Foryś

„Tylko Żywi Mogą Umrzeć”

Autor: D.B. Foryś

Kategoria: fantastyka, romans

Wydawnictwo: e-bookowo

Stron:  388

PATRONAT ARYSTOKRATEK!

Recenzja Arystokratki A.:

Czy są na sali jacyś fani urban fantasy z domieszką romansu, dużej dawki humoru, fenomenalnych bohaterów i wartkiej akcji? No oczywiście, że znajdzie się parę takich osób, a to bardzo dobrze, gdyż dziś przychodzimy do Was z podwójną recenzją naszego pierwszego patronatu. Powieść D.B. Foryś to debiut, który naprawdę jest warty zakupu. Pierwotną wersją poznałam na Wattpadzie, portalu dla pisarzy-amatorów, i zakochałam się w tej historii doszczętnie. Z ręką na sercu oświadczam, że ani nie da się nudzić, ani ziewać, ani bezczelnie przewijać stron, nie czytając każdego fragmentu (niektórych nawet po kilka razy, aby ponownie móc się pośmiać!). „Tylko Żywi Mogą Umrzeć” to pierwszy tom z cyklu Tessa Brown o niezastąpionej, niesamowitej łowczyni demonów, która sama jest bytem… raczej nie do końca w pełni człowieczym. Zacznę jednak od początku, gdyż wraz z Julią postanowiłyśmy napisać dwie recenzje w jednej.

Historia opowiada o wspomnianej Tessie Brown, za dnia sarkastycznej barmanki, w nocy groźnej Nocnej Zmorze, łowczyni demonów, która z przyjemnością posyła te podstępne kreatury z powrotem do Piekieł, lub zabija je, jeśli zajdzie taka potrzeba. Gdy któregoś dnia z klasztoru znika stary krucyfiks, życie Tessy nabiera tempa i całkowicie się zmienia, kiedy wyrusza na misję, a w międzyczasie poznaje tajemniczego, a zarazem uroczego Kiliana, demona imieniem Deamon, czy rusza na łowy w wiele miejsc na świecie, by ukończyć ciężkie zadanie. Nadchodzi Apokalipsa, świat zmierza ku końcowi, ale spokojnie, za tym całym chaosem czeka niezła ekipa, która ma w planie uratować ludzkość, a nawet zrobić coś znacznie więcej.

„Uświadomił, że miałam do wyboru dwie opcje: poddać się i pozwolić, by diabeł przejął całkowitą kontrolę, lub walczyć, aby udowodnić sobie oraz innym, iż ludzie nie byli z natury źli, a jedynie stawali się tacy, bo tak było łatwiej”

Tak, jak wspomniałam, historię poznałam już kilka lat temu, jednakże czytając ją ponownie, teraz, byłam tak samo przejęta, tak samo zafascynowana. Tę książkę po prostu się pochłania ze względu na lekkie pióro autorki, humorystyczne wstawki, świetne opisy akcji, dialogi bohaterów, nienudną fabułę, która została dopięta na ostatni guzik, tak więc szczyci się wszystkim tym, co powinno spodobać się fanom nie tylko fantastyki, ale także romansu. Od początku aż do końca mamy do czynienia z narracją z perspektywy Tess, głównej postaci, z którą, gdyby była taka możliwość, z przyjemnością napiłabym się szklanki whisky i pogadała na ciekawe, demoniczne tematy. To świetnie stworzona bohaterka, prawie nic jej nie brakuje, poza faktem, że czasami mogłaby spuścić z tonu, uspokoić te swoje zszargane nerwy i ładnie pokiwać głową w stronę tego, kto ewidentnie ma rację. To typowa niezależna kobieta, da sobie radę nawet w najtrudniejszych sytuacjach, niełatwo się zakochuje, ale jeśli to robi, to całym sercem. Nie pała uczuciowością czy romantycznością, powiedziałabym, że pewnie uważa to za żałosne, jednak gdy spotyka tego kogoś potrafi trochę bardziej się rozczulić, oczywiście wtedy, kiedy nikt nie patrzy. Wraz z Kilianem, swoim partnerem w zbrodni, tworzą niezastąpiony, mój ulubiony duet! Ich cięte riposty, docinki, dokuczanie czy nawet ta scena w camaro Kiliana, to fragmenty, które czyta się z bananem na twarzy. Śmiech i łzy ze śmiechu to nieodłączna część przy czytaniu tej historii.

„— Lodówka jest pusta — mruknął Gabe, gdy powolnym krokiem dotarłam do kuchni. — Są tylko pikle i słoik majonezu, ale możesz zjeść batoniki, jeśli chcesz.

— Skąd je masz? — zapytałam ze zdziwieniem zauważając arabskie znaki na opakowaniu.

— Zabrałem z minibarku.

— Ukradłeś to z hotelu? — pisnęłam. — Gabe, tak nie wolno!

— Aj tam. — Machnął ręką. — Jak czegoś nie wolno, ale się bardzo chce, to można”

Nie mogę pominąć Gabriela, jednego z moich ukochanych bohaterów (rany boskie, a kto tu nie jest moim ulubieńcem?). To egzorcysta i proboszcz, a zarazem mały złodziejaszek, dobry przyjaciel oraz żartowniś. Nie da się go nie polubić za całokształt! Oczywiście na liście ulubieńców znajduje się także Kilian i ten jego zapał do słodyczy oraz Deamon, nawet bez wkurzającego Remiela nie wyobrażam sobie tej powieści.

Ogromnie podoba mi się obrana tematyka, połączenie elementów fantastycznych z przyziemnymi. Autorka zresztą nie pisze nam o głupotach, pojawia się wiele wątków bardziej znanych lub mniej, choćby skarabeusze. Mamy demony, mamy misję, którą trzeba doprowadzić do końca, mamy fantastycznych, wielobarwnych, charakterystycznych bohaterów, akcję na pełnym gazie (niekiedy także zwalnia, co pozwala na chwilowe zatrzymanie się, przemyślenie, co się wokół dzieje, obadanie sprawy i przyjrzenie się postaciom), podróże, uczucia, konflikty (nawet te rodzinne!), rozwijającą się, emocjonalną relację, żarty, sarkazm, ironię i oczywiście ciasteczka!

„— Nic. — Przyciągnął mnie bliżej siebie. — Myślałem, że zemdlałaś, czy coś.

— To się nazywa „spanie” — stwierdziłam z irytacją. — Pojechałeś z tym dramatyzmem. Nie ma co…”

„Tylko Żywi Mogą Umrzeć” to książka warta przeczytania, to książka, którą pochłania się w zawrotnym tempie, dając czytelnikowi to, co lubimy najbardziej. Nie brakuje niczego, naprawdę niczego!, chyba że mówimy o kolejnym tomie, to tak, już mi go brak, gdyż smutno mi rozstawać się z moimi ulubionymi bohaterami, świetną akcją i całą tą otoczką znaną dla powieści. Horror, romans, fantastyka — to wszystko zapewni Wam TŻMU. Osobiście bardzo, ale to bardzo dziękuję Di, autorce, za dopisek w podziękowaniach, jest mi niezmiernie miło i cieszę się, że uwzględniłaś mnie w tym zacnym gronie! Bardzo dziękuję również za możliwość ponownego wkręcenia się w ten znakomity świat przedstawiony, za ebooka oraz w późniejszym czasie papierową wersję, której nie mogłam się doczekać od lat, oraz za możliwość objęcia Twojego debiutu patronatem. To cudowna chwila i mam nadzieję, że jeszcze będzie takowych wiele!

Buziaki i do poczytania!

Arystokratka A./Aga

Recenzja Arystokratki J.:

Cześć, kochani! Na dziś mam dla Was debiutancką książkę D. B. Foryś pt: „Tylko żywi mogą umrzeć”. Powiem Wam, że zrobiła na mnie ogromne wrażenie, a czytało mi się ją bardzo dobrze. Temat, który poruszyła autorka w książce jest bardzo dobrze znany czytelnikom. Czytałam już kilka książek o takiej tematyce, ale tylko kilka skradło moje serce, w tym „Tylko Żywi Mogą Umrzeć”. Pokochałam styl D.B. Foryś. Jest lekki, dzięki któremu czyta się tę lekturkę szybko, ale też przyjemnie. Moja przygoda z Tessie dopiero się zaczęła i już nie mogę się doczekać, kiedy poznam jej dalsze części. Ale zacznijmy od początku.

„— Piwo? — powtórzyłam. — Ty chyba nigdy piwa nie piłeś, skoro uważasz, że to coś zasługuje na takie miano”

Od pierwszych stron polubiłam, a wręcz pokochałam główną bohaterkę. Spodobał mi się świat, który został wykreowany przez autorkę. Uwielbiam tę mroczną, pełną tajemnic, emocjonalną rzeczywistość z domieszką miłości. Każdy z nas wierzy w co innego, w inną prawdę, czy chociażby w istoty nadnaturalne, w niebo, czy piekło. Każdy kryje w sobie inną tajemnicę, jedną mroczniejszą od reszty, tak też jest z Tessie, z łowczynią demonów. Większość ludzkości odrzuca myśl o istnieniu demonów albo po prostu nie chce w to wierzyć. Nie dopuszczają do tego, a w chwili zagrożenia jest już za późno. To właśnie rzeczywistość, w której po uszy zanurzona jest główna bohaterka. Rzeczywistość mroczna, a zarazem niebezpieczna.

„— Tylko nie mów, że ci to smakuje. — Skrzywiłam się na samo wspomnienie tej mulastej zawiesiny.

— Żartujesz? — stęknął. — Najgorszemu wrogowi bym tego nie podał”

Część osobowości Tessie należy do świata Podziemi, do świata demonów. Wyczuwa je, poluje na nie. Usuwa je z rzeczywistości ludzi, by ci nie byli krzywdzeni. Gardzi demonami, które patrzą tylko na swoje dobro, na swoją korzyść. Kiedy poznałam opiekuna Tessie, Gabriela, polubiłam go, za jego teksty, za jego poczucie humoru, za jego charakter, który jest niepowtarzalny. Inna sprawa się ma w przypadku Remiela, którego nie potrafiłam zdzierżyć od pierwszych stron, kiedy tylko się pojawił. Z miejsca chciałam zrobić mu krzywdę, bo nie podobało mi się to, w jaki sposób traktował Tessie. Znacie magnetyzm fizyczny, który sprawia, że tracimy rozum razem ze zdrowym rozsądkiem? Mimo braku miłości pomiędzy Tessie i Remielem pozostał między nimi fizyczny magnetyzm, przez który bohaterka nie mogła myśleć logicznie i dała upust swoim pragnieniom, swojemu pożądaniu.

„— A chcesz się o tym przekonać, debilu?! — krzyknął wściekle.

— Sam jesteś debilem, debilu! — Demon wyszedł mu naprzeciw.

— Obaj jesteście debilami”

Jak w każdej książce znajdzie się jeden, a nawet kilku bohaterów, do których czytelnik nie zapała zadowoleniem ani chęcią, prędzej  niechęcią czy choćby nawet nienawiścią. Tak też było w moim przypadku. Znienawidziłam  Remiela, a także Leo. Inna sprawa miała się w przypadku Kiliana, w którym się zakochałam i oddałam serce. Zdobył je niemal natychmiast, gdy poznałam jego poczucie humoru wraz z charakterem. Kiedy główni bohaterowie spotkali się, widać było brak zaufania, którym wzajemnie się obdarowali. Zabawnie było czytać o sytuacjach, gdzie robili sobie nawzajem złośliwości albo walczyli ramię w ramię.

„— Normalny facet dałby dziewczynie kwiaty albo jakąś czekoladę. — Kucnęłam. — Wiesz o tym?

— Przecież sama stwierdziłaś, że nie jestem normalny”

Jak daleka jest granica pomiędzy nienawiścią a miłością? Bardzo cienka. Fajnie było patrzeć jak z rozdziału na rozdział, z akcji na akcję, Tessie wraz Kilianem nabierali do siebie zaufania, ale także zaczynało kiełkować uczucie, które jak się wydawało nie mogło być szczęśliwe. Apokalipsa, która rozpętała się na Ziemi sprawia, że bohaterowie zacierają ręce i próbują ją powstrzymać. Na to słowo u człowiek roi się od przeróżnych myśli, czy chociażby wizji końca świata. Podświadomie szykuje się na to, co ma się stać albo chce stawić temu czoła i zapobiec tragedii.

„— Suka! — prowokująco rzucił obelgą.

— Mawiano gorzej. — Wzruszyłam ramionami. — Będzie się mazać, czy pokażesz, na co cię stać?”

Odczuwałam te same emocje, te same humorki, te same rozterki, ten sam strach, co bohaterowie. Czułam się tak, jakbym siedziała w głowie Tessie. Odbywałam każdy wyjazd, każdą wyprawę w nieznane. Co byś zrobił, gdyby ktoś powiedział ci, że istnieje możliwość zatrzymania apokalipsy? Tessie wraz z Kilianem, Gabrielem, Leo i Remielem poszukują ważnych artefaktów, które są w stanie pomóc w całej procedurze powstrzymania końca świata. Podziwiałam każdy zakątek, w który się udawali. O mały włos zapomniałabym o jednej postaci, o postaci tak samo pięknej, jak i mrocznej, a mianowicie o Deamonie, w którym także się zakochałam.

„— Tak, jestem gotowy — poinformował, wycierając ręcznikiem wilgotne włosy. — Dzięki, staruszku, że mogłem skorzystać z prysznica. — Zerknął na Owena. — Ta narwana baba nie pozwoliła zrobić żadnego dłuższego postoju, abym mógł się odświeżyć.

— Nie marudź — warknęłam. — Dobrze wiedziałeś, że nie jedziemy na wakacje”

Gorąco polecam tę pozycję! Kochani warto warto i jeszcze raz warto! Wciąga od pierwszych do ostatnich stron, nie pozwalając się wyrwać ze swoich szpon. Historia Tessie i Kiliana jest piękną, wzruszającą i pełną emocji opowieścią o miłości, a dokładnie o powstawaniu miłości, o jej rozkwitaniu, o walce o lepsze jutro, a także poznawaniu lepiej swojej natury i swego celu w życiu. Płakałam, śmiałam się, wzruszałam, bałam, a wręcz momentami byłam przerażona. Moim zdaniem autorka spisała się na medal wydobywając u czytelnika każdy rodzaj emocji po strach do łez, do śmiechu. Kocham tę historię, kocham Deamona, Kiliana, pokochałam Tessie, a u mnie to różnie bywa z głównymi bohaterkami. Jedne uwielbiam, a zaś innych nie cierpię. Tessie zdecydowanie jest w pierwszej kategorii. Uwielbiam Gabriela za jego podejście do życia. Ta książka trzyma mnie i powiem szczerze, że mam kaca książkowego. Z niecierpliwością wyczekuję kolejnej części o losach moich ukochanych bohaterów. Nie mogłam wymarzyć sobie lepszego pierwszego patronatu. „Tylko Żywi Mogą Umrzeć” to rewelacyjna książka, która sprawi u niejednego czytelnika wachlarz emocji, to szalona jazda bez trzymanki na rozpędzonym rollercoasterze!

Jeszcze raz ogromnie dziękujemy za możliwość objęcia powieści patronatem, jesteśmy bardzo uradowane i ogromnie polecamy tę książkę! 

Do poczytania, Amigo!

Arystokratka J.